kwetsbaar zijn

Kwetsbaar zijn voelt soms wat naakt, maar zodra je het durft geeft het ruimte. Omdat ik het belangrijk vind dat we over alles kunnen praten. En niemand het gevoel hoeft te hebben dat hij of zij gek is, wil ik graag dingen over mezelf delen. Ik hoop dat het jou helpt om ook met liefde naar jezelf te kijken.

Omdat ik steeds makkelijker naar mezelf kijk, leer ik mezelf beter kennen. Snap ik waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. En kan ik eigenlijk wel lachen om mezelf als ik weer iets doe wat eigenlijk nergens op slaat.

4 jaar oud ben ik als mijn ouders gaan scheiden. Eigenlijk is er met mij niet veel aan de hand ik ben gewoon een blij kind. Maar bij mijn ouders gebeurd er veel. Ze kunnen moeilijk normaal doen tegen elkaar. Mijn moeder heeft geen goed woord over mijn vader en mijn vader die praat eigenlijk gewoon helemaal niet. Blijkbaar heb ik toen veel spanning gevoeld want als kind is dat niet iets wat je echt bewust mee bezig bent. Vaak snap je de dingen niet maar dan ga je al weer snel verder. Wel was ik altijd aan het aftasten hoe de bui van andere was. Als kind heb ik mijn ouders getroost. Iets wat ik op latere leeftijd ben blijven doen altijd voor mensen zorgen.

Laat ik voorop stellen dat ik heel veel van beide ouders hou en ze hun uiterste best hebben gedaan om iets van mij te maken. Iedereen maakt dingen mee en dit is een deel van mijn verhaal.

Mijn vader kreeg een nieuwe vriendin die later zijn vrouw werd. Ik heb mij daar eigenlijk nooit welkom gevoeld. Als mijn vader een lolly voor mij mee nam werd ze boos dat hij dat niet voor haar kind had gedaan. Als ik in bed plaste werd ze boos dat ik in bed plaste. En op de dag dat mijn vader zijn vrijgezellenfeest had en ze moest huilen omdat hij weg ging met vrienden stond ik haar te troosten. Als ik zo naar mezelf kijk als jong ventje heb ik enorm veel respect voor mezelf wat ben je toch een stoer sterk ventje. Je bent altijd blijven staan.

En toen kwam daar de brief. Ik mocht niet meer naar mijn vader want dat zou niet goed zijn voor de opvoeding van zijn kinderen. Ik was een jaar of 8 denk ik inmiddels. En ik mocht mijn vader niet meer zien. Ik bleef aan de buitenkant vrolijk. Alleen begon wel mijn haar uit te vallen van de stress.

Tijdens het schrijven hiervan voel ik nog van alles en dat vind ik tegenwoordig mooi maar tegelijk ook nog een beetje kut. Ik durf te voelen wat ik voel en probeer mijn ouders en stiefouders steeds te vergeven voor hoe de dingen gelopen zijn. Ze hadden hun eigen pijn.

Ik ben er onzeker van geworden. De overtuiging is in mij ontstaan dat ik er niet toe doe en dat ik er niet mag zijn. Ik hou niet van mezelf en denk dat iedereen mij stom vind.

Maar al deze overtuigingen en gedachtes ben ik aan het loslaten. Elke dag een stapje sterker. Elke dag wat trotser op mezelf. Elke dag een beetje meer van mezelf houden.

Als jij ook vervelende gevoelens heb en je hierin herkent. Weet dan dat ze niet voor altijd hoeven te blijven. Ook jij kan weer leren van jezelf te houden. Je doet het goed!

Dikke vette hugg Floor.